3 jaar later... een terugblik

Hey allerbeste lezers van mijn blog

Het is nu bijna 3 jaar geleden dat ik ben verlost van mijn beugel, en mijn operaties zijn zelfs al 4 en 5 jaar geleden! Wat vliegt de tijd! Even dus ook tijd maken voor een terugblik. Hoe kijk ik er nu tegenaan?

• Ik zie heel het proces als het meest ingrijpende dat er in mijn leven is gebeurd. Ik merk dat ik nog vaak denk: 'was dat voor mijn operaties of er na?' Het is een mijlpaal in mijn leven, en er is een leven 'voor' en 'na'.
• Mijn leven voor de beugel en de operaties, was zeker niet spectaculair slecht. Maar altijd zaten die kaken mij wel dwars, elke dag stoorde het mij. Als ik geeuwde, deden mijn kaken pijn. Als ik hard had gelachen, idem. Op sommige foto's leek ik grijze tanden te hebben omdat ze in de schaduw stonden van andere tanden. Mijn onderkin stoorde me als ik naar foto's van mezelf keek in profiel. Ik werd elke ochtend wakker met keelpijn van het slapen met een open mond. Mensen maakten opmerkingen: "Hou je mond eens toe". Het begon me meer en meer te storen.
• Ik ben nog steeds enorm gelukkig met mijn keuzes destijds. Ik heb me fel moeten verdedigen, want iedereen vond het overbodig, pijnlijk en ingrijpend. Iedereen maakte zich zorgen in mijn plaats. Ik heb echter nooit echt stilgestaan bij de mogelijke gevolgen, alleen maar bij de positieve :-) Ik wilde gewoon zoooooo graag iets aan mijn kaken laten doen, dat ik er eender wat voor had over gehad.
• Nu denk ik nog steeds: een heel grote motivatie is echt nodig om zo'n heel proces met vertrouwen te doorstaan. Ik krijg nog wekelijks reacties van mensen die twijfelen, niet goed weten wat te doen, en zich heel veel vragen stellen. Op de meeste vragen kon ik wel een antwoord geven, maar de twijfel wegnemen... Dat ligt toch vooral bij jezelf; dat moet je zelf doen. Misschien heb ik door mijn verhaal en mijn antwoorden op jullie vragen een klein twijfeltje kunnen wegnemen, maar ik denk niet dat mijn antwoorden echt iemand hebben overtuigd. Een paar kaakoperaties en een beugel zijn niet niks; je moet voor jezelf afwegen of je het er voor over hebt of niet. Niemand weet ooit wat het resultaat gaat zijn, en het is echt een sprong in het diepe. Of je die sprong wilt wagen... Ik heb altijd geloofd dat mijn chirurg mijn kaken mooier en beter ging maken, daar heb ik nooit aan getwijfeld. Voor mij persoonlijk was dat voldoende om de beslissing te nemen. Daarom: je moet echt 100% vertrouwen hebben in je chirurg. Dat is zooooo belangrijk! In die man of vrouw zijn/haar handen, ligt letterlijk en figuurlijk jouw gezicht. Wees kieskeurig en kies alleen die chirurg waar je je echt comfortabel bij voelt. Mijn chirurg was dr. Herman Vercruysse in AZ Monica Antwerpen. Geen seconde spijt heb ik gehad om de operatie bij hem te laten doen. Ik ben die man eeuwig dankbaar!
• De logopedie die ik heb gevolgd... Tjah, daar heb ik wel mijn vraagtekens bij. Op zich heb ik goede oefeningen gekregen en ik merkte ook dat als ik goed oefende, het echt anders kon. Ik slikte verkeerd, sprak ongeveer de helft van het alfabet verkeerd uit,... Ik heb allemaal geleerd hoe het anders moest. Alleen... dat ben ik intussen allemaal weer vergeten. Het slikken heb ik wel onthouden, het voelde ook echt beter op mijn 'nieuwe' manier. Maar het uitspreken van de letters... I confess: can't rembember :-) Als je logopedie echt tot een goed einde wilt brengen, is dagelijks oefenen de enige goede manier, denk ik.
• Na mijn kaakoperaties en beugel, heb ik 2 tandvleestransplantaties ondergaan. Dat was niet echt zo gepland of al op voorhand meegegeven dat dat nodig zou zijn. Een beugel kan dus best wel weerslag hebben op je tandvlees, en ook de stand van je tanden natuurlijk. Ook hiervan ben ik zeer tevreden en zie ik een zeer duidelijk verschil. Hier staan trouwens ook verschillende foto's van op mijn blog.
• Ik slaap nog steeds met een nachtbit. Ik moet zeggen: het stoort mij helemaal niet, ik kan het zelfs niet meer missen! Het is een gewoonte geworden. Eentje die ik met plezier heb opgenomen, als ik daarvoor zorg dat ik 's nachts mijn tanden niet scheef duw door mijn eigen tong.
• Ik voel me sinds de operaties veel mooier en dus zelfzekerder. Hoewel dat niet het eerste argument was om de operaties te ondergaan, heeft het wel meegespeeld. Daar moet ik gewoon eerlijk in zijn. Ik voelde me best wel slecht met mijn mond en kaken. Mijn zelfvertrouwen is sindsdien echt enorm gestegen. Persoonlijk vind ik dat het meest waardevolle; dat heb je voor je leven! Ik had dat niet verwacht, maar het is wel zo :-) De pijn is natuurlijk helemaal verdwenen, als ik lach, doet het geen pijn, als ik geeuw ook niet. Heel fijn natuurlijk, maar voor mij persoonlijk voelt het ondergeschikt aan het feit dat ik me gewoon veel zelfzekerder voel.
• Ik heb onlangs een bout uit mijn kaak laten verwijderen. Ik heb het niet op mijn blog gezet, omdat het een klein ingreepje was, maar nu vertel ik het wel. In mijn onderkaak is een bout gezet om mijn onderkaak een beetje te verplaatsen naar links. Door de jaren was die bout een beetje beginnen irriteren en duwde die tegen mijn tandvlees aan, vanuit mijn bot. Dat was pijnlijk, vooral als ik bv. keelpijn had en mijn kaak gezwollen was. De bout is eruit gehaald onder plaatselijke verdoving, en stelt op zich niet veel voor. Die bout is ongeveer 4 mm groot. Een leuke ervaring was het echter niet. Ik vergeet nooit het geluid van een slijpschijfje op die bout. Die zat natuurlijk vast in mijn bot, waardoor het niet lukte om die op een andere manier te verwijderen. Het leek alsof ze een groot stuk ijzer aan het doorslijpen waren, echt verschrikkelijk. Maar 2 hechtingen later was ik dat alweer vergeten. Nu is dat irritante gevoel ook echt weg.
• Mijn neus is door de operatie een beetje breder geworden. Dat is logisch, want mijn bovenkaak is ongeveer 2 cm breder geworden. Echt storend vind ik het niet, ik zie wel een verschil met vroeger.
• Mijn linkeronderkaak (de geopereerde kant) voelt nog steeds wat stijver en minder soepel aan als mijn rechteronderkaak (niet geopereerd). Links zitten er natuurlijk bouten, rechts niet. Echt storend is het niet, maar als ik er echt op let, voel ik het wel, vooral als ik net veel heb gepraat, gelachen,...
• Het gevoel aan mijn neus en kin is ongeveer een jaar helemaal of gedeeltelijk weggeweest. Mijn kin tintelde als ik er aan kwam, het tipje van mijn neus voelde ik niet. Intussen is dat gevoel wel helemaal terug hoor, maar het duurde wel een jaar ongeveer. Ik heb het nooit echt als storend ervaren...