Niet veel te melden in feite, behalve dat ik de 8 rekkers stilaan echt beu begin te worden. Ik ben er natuurlijk al wel goed aan gewoon, maar als je ze even uitdoet om te eten, voel je pas hoe stijf je kaken zijn van heel de dag onder spanning gehouden te worden door die rekkertjes.
Ik kijk meer dan ooit uit naar het einde van deze lange weg, en de laatste loodjes wegen altijd het zwaarst, zeggen ze toch.
De logopedie vond ik enkele weken geleden nog het zwaarst, maar nu dat goed vlot en ik merk dat ik stilaan ook automatisch letters juist begin uit te spreken, denk ik daar anders over. Die rekkers zijn definitely het zwaarste van mijn reis...
