De datum is gezet: 7 juni 2010 mogen mijn blokjes er af !!!!!!! Super, super, super!
Ik draag nu nog elastiekjes, maar nog maar 4. Wat een verschil!!
7 juni om 17.15u naar de stomatoloog. Die moet bevestigen dat de blokjes er af mogen. Hopelijk doet hij dat; anders moet ik NOG wachten... Dat zie ik eerlijk gezegd niet zo goed zitten :-) Als hij ook zegt dat mijn tanden goed staan, rijd ik in een keer door naar de tandarts, want om 19u is het dan zover! Blokjes eraf, tanden gepoetst en gepolijst, retentiedraadjes er achter en.... klaar!
Ik krijg een soort nachtbeugel, maar niet zo eentje met enkel een gehemelte en een metalen draadje over je tanden. Er wordt een echte mal gemaakt waaruit een kunststoffen bit zal worden gemaakt dat perfect over mijn tanden kan schuiven. Dat zal ik voor de rest van mijn leven moeten dragen om te garanderen dat mijn tanden op zijn plaats blijven staan. Bij de meeste patiënten is enkel een retentiedraad voldoende, maar ik wil voorkomen dat er ook maar 1% kans bestaat dat mijn tanden weer verschuiven, zoals vroeger al is gebeurd. Op zich is de kans heel klein, na al die operaties én ik groei ook niet meer, maar toch. Liever zo'n ding in m'n mond dan over 10 jaar weer een paar keer op de operatietafel.
7 juni 2010... Een datum die voor de rest van mijn leven in mijn geheugen gegrift zal staan. Er gaan traantjes vloeien van emotie. Heel veel traantjes....
Hallo
BeantwoordenVerwijderenMen naam is Jeroen Neuville, ik ben 17 jaar en woon in geluveld, een klein dorpje nabij Ieper.
Vorig jaar kreeg ik te horen dat ik een identieke operatie moet ondergaan om een mooie glimlach te verkrijgen. Ik heb er lang over getwijfeld of ik het wel zou doen. Eind juni heb ik de knoop doorgehakt om het te doen. Op 23 juli heeft men een tpd-schroef geplaats. In het begin had ik er totaal geen probleem mee,maar nu stoor ik me toch aan het grote gat dat ontstaan is tussen men voorste snijtanden. De reacties van vrienden schrikken me vooral af. Daarom wilde ik vragen hoe u het hebt ervaren en wat de reacties waren.
Dankuwel
Groetjes Jeroen Neuville
Hoi Jeroen
BeantwoordenVerwijderenOok ik heb het lastig gehad met dat grote, gapende gat, en aan de reacties van mensen die je aankijken alsof er iets verschrikkelijks mis met je is. Maar die mensen kunnen er uiteindelijk niet aan doen; zo'n groot gat is nu eenmaal niet zo vaak voorkomend :-) De mensen die ik kende, heb ik allemaal uitgelegd waar dat gat vandaan kwam. Dat aan vreemden vertellen, is natuurlijk iets minder makkelijk, al heb ik dat ook heel vaak gedaan. Je zult merken dat mensen het een heel fascinerend verhaal vinden en dat ze oprecht geïnteresseerd en vooral GESCHOKT zullen zijn. Ze kunnen maar amper begrijpen dat je het hebt aangedurfd en veel bewondering voor je hebben.
Mensen kijken vooral omdat ze niet weten hoe het komt, maar als je het dan uitlegt, bekijken ze het al helemaal anders. Hoe jij er mee omgaat, is natuurlijk iets persoonlijk, maar ik, als vrolijke, praatgrage vrouw, heb het altijd honderduit verteld aan iedereen :-)
Veel succes nog en hopelijk wordt het gat snel kleiner! xxx